11 Mayıs 2013 Cumartesi

şifamsın


küçük bi çocukken hep beyaz önlük giymek istemiş. 
okul müsamerelerinde hep doktor rolünü seçip beyaz önlük giymiş.
kader bu ya o önlüğü giyemedi benim annem ama bana hep doktorluk etti babamla beraber.
her felaketimde babamla beraber beni iyileştiren oldu.
aylarca ben yattım o yatakta, onlar başımda hemşire, doktor oldular ıhh demediler.
bi anne bi baba çocuğuna bi kez öğretir yürümeyi ama benim annem babam bana iki kez yürümeyi öğrettiler. 
ilk seferi nası olmuştu hatırlamıyorum ama ellerimde elleri vardı yine biliyorum. 
sonra yine el verdiler bana ikinci kez yürümeyi öğrettiler. 
şimdi babam annesinde yanında ve annem üçüncü kez bana yürümeyi öğretmeye hazırlanıyor. bu defa babamsız yaşıyoruz bunu ama bu defada aşıcaz biliyorum.
sırtımda babamın, elimde annemin elleri yine iyileşicem, tekrar yürümeyi öğrenicem.
yine iyileştirenim oldu, yine başımda o nöbetler tuttu, pansumanlarımı yaptı, değneklerimi taşıdı, çorağlarımı giydirdi, elim ayağım oldu.
sadece annem değil; iyileştiren, şifa veren oldu.
Allah'ın bi lütfu işte annemin doktorluğuda bana kısmet oldu.
Annem günün kutlu olsun
ve
şifan daim olsun =)))

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder